Energieprestatiecoëfficiënt

Uit Duurzame Energie Wiki
Share/Save/Bookmark
Ga naar: navigatie, zoeken

De energieprestatiecoëfficiënt, kortweg EPC, is een indexgetal wat de energieëfficiëntie van een gebouw aan moet geven. Dit indexgetal wordt berekend op basis van de NEN 2916 (voor utiliteitsbouw) en NEN 5128 (voor woningbouw). Voor woningbouw geld sinds 1 januari 2011 via het bouwbesluit een maximale EPC van 0,6. Daarvoor was deze sinds 1 januari 2006 maximaal 0,8.[1] In tegenstelling tot bijvoorbeeld een thermografische inspectie, wordt er bij het opstellen van een EPC alleen een berekening gedaan op basis van de tekeningen en wordt er niet gemeten. Een ander nadeel van de EPC is dat probeert de relatieve prestaties van een gebouw ten opzichte van een modelwoning uit te drukken. Deze modelwoning is niet representatief voor de moderne bouw en de waarde die hieruit volgt is geen harde fysische eenheid. De prestaties in de praktijk kunnen daardoor sterk afwijken van wat er verwacht zou worden en gebouwen met dezelfde EPC kunnen daardoor onderling zeer uiteenlopend presteren. Een betere en meer fysisch correcte benadering is de PHPP welke gebruikt wordt bij de Passiefhuis norm.

Relevante NEN normen[bewerken]


Referenties[bewerken]

  1. Rijksoverheid over "Wat is de energieprestatiecoëfficiënt (EPC)?"